Anijs is een eenjarige plant die 50 tot 90 cm hoog wordt. Het zaad rijpt in ons klimaat alleen in de warmste zomers, zodat het kweken van anijs nauwelijks de moeite loont. Anijs wordt vooral gekweekt in Mexico, Spanje, Duitsland, Turkije, en Italie, en ook in Noord-Afrika, India, Midden- en Zuid-Amerika. Anijs is afkomstig uit het Midden-Oosten. In het wild komt anijs voor in Klein-Azie, de Griekse eilanden en Egypte. Anijs heeft een zeer kenmerkende smaak die doet denken aan zoethout, hoewel beide geen familie van elkaar zijn. Van oudsher werd anijs reeds als geneeskruid gebruikt. Zowel in de Veda's als in de Bijbel wordt anijs vermeld. Alle grote schrijvers, van Dioscorides tot Avicenna maken gewag van anijs als geneeskruid. In Rome werd anijs gebruikt als toekruid in de 'mustaceus', een kruidenkoek die gebakken werd in laurierbladeren, die na een feestmaal verorberd werd. De ruime verspreiding van anijs over heel Europa hebben wij voornamelijk te danken aan Karel de Grote. In 812 vaardigde hij een edict uit dat bepaalde dat elk kruid dat bij het klooster van Sankt Gallen groeide, op al zijn landgoederen aangeplant moest worden. Zo had hij op zijn vele reizen zijn geliefde kruiden onder handbereik. In 1305 was anijs in Engeland dermate populair dat koning Edward het zaad op een lijst van goederen plaatste waarop tol geheven werd. De tolgelden werden gebruikt om de London Bridge te repareren. Anijs is de basis van de beroemde franse anisette, en van de minder beroemde maar toch populaire turkse raki. Ook in Midden-Amerika wordt de aguardiente, de nationale sterke drank, gestookt uit suikerriet, gekruid met anijsolie. In de keuken wordt anijs veel gebruikt als smaakmaker in zoete gerechten, en in Noord- en Oost-Europa ook in cake en brood.

Verdamp deze olie in een aromabrander of voeg enkele druppels toe aan een bad- of massageolie.

Illicium verum.